vrijdag 21 januari 2011

Herstellen

Ik kon niet inslapen, kreeg mijn hoofdje niet stil. Toch val ik een keer in slaap. Om 7 uur word ik wakker en gaat mijn hoofdje weer verder. Hoe moe kan je zijn als je net wakker wordt?
Toch nog even een heel diep slaapje van 8.00 tot 10.00.

Met dikke ogen sta ik op, eigenlijk moet ik meteen huilen. Ik moet huilen om alles. Om mijn werk, dat ik nu (voorlopig) niet kan masseren. Ik vraag me af waarom eigenlijk niet. Ik kan niet masseren als ik me voel zoals ik me nu voel. Aan de andere kant voel ik me beter als ik masseer. Dat merk ik als ik Bart masseer, of even een paar kneepjes in de schouders van mijn kinderen geef. Ik huil omdat ik kanker heb. Ik huil omdat ik nooit heel tevreden ben geweest over mijn lijf, over mijn borsten en dat ze me nu in een keer heel veel waard zijn. Ik huil omdat mijn man een vrouw heeft met kanker en mijn kinderen een moeder hebben met kanker. En ze zeggen dat ik moet vechten. Ik hou niet van vechten. Kankerzooi.

Alle spanning van gisteren komt er uit. Ik ben blij dat ik zo scherp was. Dat moet je zijn wanneer het leven je zo veel waard is. Ik wil me niet onnodig laten kwetsen en verminken door operaties die niet nodig zijn. Maar mijn gezondheid gaat boven alles. Het kost me alleen veel energie.

Vandaag kan ik weer bijkomen. De spanning loslaten en weer herstellen. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten