Fitter

Vandaag voel ik me fitter dan de afgelopen week. Opvallend.

Ik heb met Rosa een gesprek over hoe dit gezeik al 18 jaar boven ons hoofd hangt. Ik was ongeveer 23 toen mama kanker kreeg. Al heel snel ging ik zelf, te vaak, borstonderzoek doen om te kijken of ik het ook al had. En nu heb ik het.

Rosa was ongeveer 13, ook bij haar is toen de angst begonnen. Maar eigenlijk beseffen we allebei nu pas wat voor inpact het altijd al had. En nu helemaal.

Kut mijn dochter is 12……….

We hebben vandaag een afspraak met de chirurg in Amersfoort. Het is vandaag minder zwaar dan anders omdat ik geen uitslag verwacht. Ik ga mijn medische gegevens ophalen om mee te nemen naar Amsterdam. De chirurg gedraagt zich niet alsof hij alle tijd heeft. Ik vind dat hij dat wel zou moeten doen. Maar hij is duidelijk. Hij draagt me over aan Amsterdam omdat hij verder onderzoek nodig vindt maar dat niet kan in Amersfoort. Hij kan me niet vertellen of ze donderdag alleen de MRI geleide biopsie gaan doen of alle onderzoeken opnieuw. Ik ben bang dat ze alle onderzoeken opnieuw doen, daar staat Antonie v L. bekent om. Ik maak me zorgen om de bloeduitstorting die ik van vorige week overgehouden heb. Zorgen omdat ik bang ben dat mijn borsten weer in de klemmen moeten. Gatver. Kankerzooi.

Gelukkig maken Bart en ik ook al grappen. Bijvoorbeeld over dat de chirurg zijn handen wast nadat hij de bloeduitstorting op mijn borst onderzocht heeft. Haha wij vinden het belangrijker dat hij zijn handen wast voordat hij aan mijn borsten komt. En in het filmpje wat ik er later in mijn hoofd van maak, vraag ik hem, nadat hij zijn handen gewassen heeft, of ik er ook even bij mag. Om mijn borst te wassen.

Ik ben nooit goed in sjansen geweest. Verlegen kijk ik dan weg. Onzeker. Wat wil die man van mij? En heel bang voor mijn eigen gevoelens. Help. Wat als ik wat wil van die man! Dus oogcontact heb ik nog niet zo vaak gemaakt in mijn leven.

Nu weet ik nog niet eens hoe ziek ik ben, en hoeveel kanker ik heb. Ik voel me niet ziek (alleen een beetje moe). Maar het heeft me verandert. Wat betreft het sjansen. Het sjansen heeft iets grappigs nu. Iets geheimzinnigs. Ik draag een geheim in me dat aan de buitenkant niet te zien is. Het heet kanker.  Kanker maakt blijkbaar dat ik makkelijk kan sjansen. Ik ben

 niet meer bang voor mijn eigen gevoelens wat het sjansen betreft. Ik weet namelijk wat ik nodig heb van die sjansmannen. En ik durf het ook te vragen. Alle knipogen, fluitjes en complimenten halen de vrouw in mij naar boven.  En met kwetsbare borsten is dat fijn.

Binnenkort, als de kanker weg is uit mijn lijf blijf ik sjansen.

Vandaag zitten Rene en Dorien weer gezellig bij mij op de bank. Vrijdag middag, toastje, wijntje. Het valt me op dat ik er zelf anders bij zit. Vorige week vrijdag zaten ze hier ook. Alleen lag ik toen zelf voor pampus. Bij te komen van het onderzoek van de dag ervoor. Het onderzoek wat eigenlijk een operatie was. Nu lig ik niet voor pampus maar zit ik alleen maar met mijn voeten onder een dekentje. Vorige week liet ik ze zichzelf bedienen, en nu kan ik ze weer bedienen. Ik merk dat ik opleef wanneer ik met Rene over van der Valk massage praat.