maandag 17 januari 2011

Wat kan ik doen

Ik voel me fit.

Al eerder zei ik dat ik wat wilde doen aan de kanker. Ik weet niet waar de kanker vandaan komt en ik weet niet hoe ik hem weg moet krijgen. Maar ik wil iets doen waar ik me goed bij voel. Dat zou toch moeten helpen. Vandaar dat ik eet uit de “gezonde” winkel. Ben wel een kilootje aangekomen maar dat zal misschien door het niet meer roken komen denk ik. Het is overigens heel makkelijk om niet te roken, voor dit goede kanker doel. Ik wil niet zeggen dat de behoefte er niet is maar geen haar op me hoofd die het nu zou willen.
Vandaag doe ik nog wat. Yoga Nidra. Ik leg het maar even uit als een begeleide meditatie, mindfullness achtige bodyscan. Een uur naar het cdtje luisteren staat voor 4 uur slaap. Je komt in een staat tussen slapen en waken. Die je misschien kent van vlak voor dat je in slaap valt. Je lichaam slaapt en je geest is wakker. Ik heb gisteren een 12 minuten oefening beluisterd. Je gaat met je aandacht naar diverse plekken in je lijf. Het voelde voor mij alsof ik gemasseerd was. En dat ontspant me dus het smaakte naar meer. Vandaag een sessie van 50 minuten gedaan. Heerlijk.

En hoe ik verder de dag doorkom? Ik slaap elke dag uit, zonder schuldgevoel. Ik doe huishouden in mijn kimonootje. En wanneer ik tevreden ben over het huishouden ga ik douchen, kleed ik me aan, maak ik me op. Een paar momenten van de dag pieker ik. De allerergste scenario’s laat ik achterwege, die gedachten trek ik nu niet. Ik mail met familie, vrienden en bekenden. Over mij, over hun, over werk. Ik werk niet. Ik praat veel met mijn zusje aan de telefoon. Ik doe boodschappen. Ik drink koffie met mijn man, ik maak salsa dansjes met mijn man, ik knuffel met mijn man. Ik bereid eten. Ik kruip onder mijn dekentje. Ik schrijf mijn verhaal. Ik praat met mijn kinderen, ik lach met mijn kinderen, ik knuffel mijn kinderen. Ik telefoneer. Ik wacht. Ik slaap.

Met Rosa praat ik over wat de kanker die ons moeder had met ons doet. Ik weet niet of ik daardoor ook kanker heb. Zij weet niet of ze daardoor ook kanker kan krijgen. Onze situaties, kansen en gevolgen zijn anders. Maar wat we hetzelfde hebben is dat we een moeder hadden die borstkanker had. En wat we hetzelfde daarvan vinden is dat het een gedoe is. Het maakt heel angstig. Kanker is echt om bang van te worden. We steunen elkaar. En ook met haar maak ik grappen. Zo is borstkanker de aanleiding om intieme gesprekken te voeren over onze borsten. We maken elkaar aan het lachen door zonder gene elkaar te vertellen over onze borstgevoelens.

2 opmerkingen:

  1. Zus, je schrijft als een tiet!
    Je kan het! Fight the cancer monster. Jij bent veel te lief voor een stomme vijand. Knuffel

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Helemaal met je eens Rosa.
    Je schrijft ontroerend, mooi en met humor.
    Verborgen talent? Of wisten wij dat nog niet?
    Dikke kus en toy toy toy voor morgen!!
    xxx
    Rene

    BeantwoordenVerwijderen