Van een aantal mensen krijg ik terug wat het met hen doet dat ik kanker heb. Het gaat heel veel over angst. Ze vertellen over hun angst, ze laten het zien aan mij en soms observeer ik en oordeel ik dat het angst is wat ik bij hun zie.
Ik deel mijn angst door er over te schrijven en er over te praten. En soms wanneer de angst zich aandient in mijn lijf, getriggerd door een gedachte, een film of iets anders dat me raakt, laat ik haar er zijn. Ik tril en beef en huil maar dat gaat weer over. Meestal na 10 minuten.
Er gaat geen dag voorbij of ik heb te maken met mijn eigen angst. De angst die de kanker in mijn lijf met zich meebrengt. Soms gaat deze angst over pijn, fysieke pijn. Van de onderzoeken en straks de operatie. Kanker verwart mijn gedachten. Verantwoordelijkheid nemen voor je eigen leven? Kan dat nog als kanker om de hoek komt kijken. Ik laat kanker niet zomaar de macht overnemen maar het heeft wel degelijk invloed. De laatste 1 ½ maand gaat het leven gelukkig vanzelf door. Maar het is wel anders sinds kanker erbij gekomen is. Wat het anders maakt? Iets in ons leven heeft zich onverwacht aangediend We willen het er niet bij hebben. Het ontwricht, maakt uit balans. Het is een factor die me afleidt te leven.
Of dwingt de kanker me te leven. Ik word niet graag gedwongen. Laat me…
En ik weet wel, misschien zijn we vroeg erbij…het is tegenwoordig wel te genezen… en er komen betere medicijnen…vertrouw de medici…vertrouw jezelf…vertrouw het leven…
Ik vertrouw ze, en ook mezelf. De oppeppers van de mensen om mij heen helpen ook mee. Ze vinden mij een sterke vrouw. Iemand zei: ik vertrouw het jou wel toe.
Volgens mij heeft kanker geen voorkeur, anders konden we het voorkomen. Kanker doet maar wat. Het maakt hem geen donder uit in wie die gaat zitten.
Het gevecht wat ik met kanker aanga gaat over het beheersen van mijn gevoelens, mijn emoties. En het gaat over mijn geestelijke en fysieke herstel.
Dit vertrouw ik mezelf toe. Eens kijken wie er gaat winnen.
En wat ik daarvoor nodig heb? Toestemming van mezelf om te doen wat ik wil. Die toestemming heb ik mezelf gegeven.
Mijn angst gaat over het verlies van het leven. (En misschien gaat de angst van anderen daar ook over)
Een sterk staaltje taal, gevoel en inzicht! Daar kan die kanker niet tegenop, die doet inderdaad maar wat. Wat kan ik veel van je leren :-)
BeantwoordenVerwijderenMijn angst: ik ben bang voor spinnen, maar niet alle. vooral die dikke zwarte die buiten in onze schuurtjes zitten. Als je dan in het voorjaar de bladeren wegruimt komen ze te voorschijn, en af en toe zitten ze ook in je huis. Ik weet nog goed de keer dat ik 's avonds tv zat te kijken dat er zo'n zwarte dikke spin naar mijn stoel kwam rennen van onder het tv meubel vandaan. whaaa help, in een flits zat ik hoog op de stoel, mijn bennen in mijn nek brrrr wat een monster. Met een grote stap ging ik van mijn stoel af en pakte snel de stof zuiger, de stoel op zijn kant gezet, waar is ie nou... maar omdat de onderkant van de stoel ook zwart is kon ik die monsterlijke spin niet direct. vinden. Voorzichtig aan de achterkant kijken en ja hor daar zat ie eng te wezen, stofzuiger aan en whoes opgezogen dat beest.
BeantwoordenVerwijderenpfffiew wat een opluchting, de dreiging was weg.
Het grappige is dat ik niet bang ben voor de hooiwagen spin en ik de kleine Harige springspin Sitticus pubescens juist weer fascinerend vind. Die is eigenlijk mijn vriend want ik zag hem een keer in de vensterbank lopen en verderop zat een irritante vlieg. De Sitticus pubescens ging in de aanval en hop daar sprong hij wel 5 cm en had de vlieg te pakken. Sinds dien mogen deze spinnen altijd in mijn huisje komen, en als ze ergens zitten waar ze even niet gewenst zijn dat red ik ze op een papiertje en breng naar buiten.
Ik wou dat ik die kanker bij je weg kon zuigen, zo hup weg die zooi en die angst.
Heel veel liefs
Edje
Hi tamar, Angst is een natuurlijk goed. Het zorgt nl dat je alert blijft.
BeantwoordenVerwijderendus lief meisje het is goed om angst te hebben.
sterkte. Ik vind je top
"Geef me je angst, ik geef je er hoop voor terug" uit een liedje van Guus Meeuwes dat ik vanmorgen op de radio hoorde.
BeantwoordenVerwijderenliefs, Rita