Ik heb om 13.30 mijn jaarlijkse mammografie. Jaarlijks? Vorig jaar ben ik niet geweest, toen had ik andere dingen aan mijn hoofd.
Bart gaat mee. Het komt zo uit. Of eigenlijk plan ik dat het zo uit komt. Ik doe dit onderzoek nu een jaar of 10. Ik ben altijd alleen gegaan. Toen stond alles wat ik deed in mijn leven in het teken van “alleen”. En nu in het kader van ons nieuwe “samen” vind ik het heel prettig dat hij mee gaat.
Ik heb dit onderzoek ongeveer 3 maanden uitgesteld. Ik ben goed in uitstellen. Bang voor……….de uitslag.
Bart moet op de gang blijven wachten. Ik mag me, in het verbindingskamertje tussen de gang en de onderzoekruimte, uitkleden en wachten. Dit ben ik na 10 jaar gewend.
Of ik een vest om wil slaan, zegt de zuster. Ik zou namelijk een andere patiënt tegen kunnen komen wanneer ik naar de onderzoekkamer loop. De dokter werkt in twee onderzoekkamers tegelijk. Ik denk bij mezelf, ik ben toch niet bij een veekeuring, straks kom ik Hermien 86 nog tegen.
Het kan mij niet schelen dat “iemand” mij half naakt met een vestje om tegen komt, en dat ik “iemand” zo eventueel tegenkom, in de sauna loop ik gerust bloot rond. In deze setting prefereer ik volledige privacy. Omdat ik me kwetsbaar voel.
Het onderzoek is net als anders: vervelend. Ik vind het sowieso vervelend omdat het me pijn doet, de houding die ik moet aannemen vind ik onhandig, ik vind het gênant dat er aan je tiet getrokken wordt en dat ze geperst wordt tussen de platen. Kwetsbaar. Ok, ik doe dit allemaal om te horen dat ik geen kanker heb, dus het zal wel moeten zegt men dan. De dame die het onderzoek doet is rustig en doet haar werk geduldig en secuur. Dit vind ik prettig, het zijn namelijk mijn borsten en daar mag je ook alleen maar op die manier aan komen. Van een eerder onderzoek herinner ik mij nog een slagersvrouw, ruw, onhandig en stinkend en een jongen van begin 20 die met trillende handen met mijn borsten bezig was. Dit is beter.
Deze dame is voor mij dus prettig. En zoals altijd laat ik mij opnieuw informeren, hoe dit onderzoek gaat, wat ze allemaal kunnen zien. Of er alweer nieuwe ontwikkelingen zijn. Ik stel de vragen omdat ik geïnteresseerd ben en omdat ik een praatje wil maken om mezelf af te leiden van het onderzoek. De nieuwe ontwikkeling van deze keer was dat het tafeltje waarop ze je borst leggen, nu ronde hoekjes heeft. Nou poeh poeh wat een vooruitgang zeg. Maar inderdaad de scherpe punt van het tafeltje drukte deze keer niet onder mijn oksel. Door mijn boosheid op het apparaat vraag ik of een man deze heeft uitgevonden. Ze weet het niet, maar wat ze wel weet is dat ook mannen onder dit zelfde apparaat een borstonderzoek moeten doen. Ik hou mijn mond maar weer want ik zie niet voor me hoe dat zou moeten. Niet zeuren dus.
Ik vraag haar toch nog waarom het bijvoorbeeld niet liggend kan, dan hoef je niet in die onhandige gespannen houdingen te staan. Ik dacht jaren geleden al dat ik met dit idee een nieuwe uitvinding had gedaan. Die hebben we ook zegt ze maar die worden voor “andere” onderzoeken gebruikt.
Ik mag in het kleine hokje wachten tot ik weer geroepen word. De dokter bekijkt namelijk of de foto’s goed genomen zijn. Tijdens dit wachten doe ik mijn best om aan “niets” te denken. Net als altijd gaat er door mijn hoofd: heb ik het al? Ga ik nu ook bij de mensen horen die ooit dachten: mij overkomt dat niet?
Ik word geroepen, de dokter wil een extra foto van de rechterborst. Genomen vanuit een andere positie, de lastigste zegt ze. Hmm nog lastiger, kan haast niet denk ik. Vooruit dan maar. Gelukkig ervaar ik het niet als de lastigste positie. Het valt mee.
Ik vraag waarom je eigenlijk de ene keer een echo moet en de andere keer niet. Wanneer de dokter iets waarneemt op de mammografie wat hij niet vertrouwd doet hij nader onderzoek met de echo. 3 jaar geleden kreeg ik ook een echo, en 2 jaar geleden niet. Dit heb ik altijd gek gevonden.
Ik moet weer wachten in het hokje.
Ze komt me weer halen en zegt dat de dokter een echo wilt maken. Ik vraag haar of ze mijn man erbij wilt halen. Ik ben blij dat ik mijn kritische vragensteller bij me heb, ik voel me namelijk anders dan toen ik het ziekenhuis in ging 1 ½ uur geleden. Niet zo helder meer.
De arts legt uit dat hij op de mammo kalkspatjes heeft gezien. Kalkspatjes die bij elkaar gekropen zijn. Dit kan een voorbode van kanker zijn. Op de echo kunnen we de kalkspatjes niet zien. We zien cysten, een stuk of 3, rond, helder, strakomlijnd. Geen andere dingen waar hij zich zorgen om maakt. Hij verteld dat hij een biopt wil nemen van de kalkspatjes. Daarvoor zal een afspraak moeten worden gemaakt. Omdat de kalkspatjes waar te nemen zijn met een mammo moet de biopt ook worden genomen met behulp van een mammo. Om de locatie te kunnen bepalen. Een stereotactische biopt. Ik zal liggen op een tafel met mijn borst door een gat. De dokter werkt dan onder mij. Ok zo’n soort apparaat als ik bedacht had dus. Waarbij je volgens mij ontspannen kan liggen…………….
Vanzelfsprekend haalt hij het echo apparaat ook over mijn linkerborst terwijl daar geen aanleiding voor is volgens de mammo. Ik lig daar en ben gefocust op het schermpje en op het hoofd van de dokter. Ik verkeerde eerder in mijn leven in situaties waarbij ik scherp lette op gezichtsuitdrukkingen om vertrouwen te krijgen. Hij zet het ding op mijn borst, ziet een vlek en zegt rustig: en in deze borst zie ik wat anders, hier wil ik ook een biopt van nemen. De serieuze koele blik, en het vage “ding” op het scherm zegt mij genoeg. Het voelt naar in heel mijn lijf.
Dit onderzoek kan ik zo meteen wel even doen zegt hij. Als je eerst even naar chirurgie gaat dan kan je daarna weer terugkomen en doe ik het onderzoek. Ok dan. Ik kleed me aan, we gaan naar chirurgie. We wachten in een kamertje op de chirurg. Ik vraag aan Bart wat we hier eigenlijk zitten te doen. Er komt een assistent chirurg. Ze gaat voor me zitten en vraagt me wat ik kom doen. Heb je thuis een knobbeltje gevoeld? Ik kijk haar verbaast aan. Nee ik heb niets gevoeld thuis, en ik weet niet wat ik kom doen. Ik word van radiologie naar jullie gestuurd. Ze luistert naar mijn verhaal en verteld dan dat ik mogelijk patiënt van haar kan worden, wanneer ik geopereerd moet worden.
Ik besluit dat mijn bezoek aan haar voor haar is en ik schrik want ze hebben het al over opereren. Ze doet handmatig een borstonderzoek en zegt dat ze niets voelt.
Weer terug, beneden, bij radiologie krijg ik het even te kwaad. Ze zeggen dat ik mag huilen, er wordt namelijk heel veel gehuild in dit kamertje. De zuster vraagt of ik tegen het onderzoek op zie. Nee hoor dat is het niet. Zo’n onderzoek kan ik wel handelen. Verdoving, naald erin en klaar….Nee dat is het niet, maar het dramafilmpje van mijn moeder wordt heel snel afgedraaid. De uitslag, dat is waar ik bang voor ben.
3 uur later sta ik weer buiten.
Ik ging voor een routine onderzoek van 20 minuten, om te horen dat ik “het” niet heb. Ze hebben foto’s gemaakt, echo’s, bij een chirurg op bezoek geweest, ze hebben gesneden en geprikt en ik denk dat ik “het” heb. Lekker dan. Kankerzooi.
Donderdag is het andere onderzoek en de maandag daarop krijgen we de uitslag van beide onderzoeken.
